Bez względu na to jak kontrowersyjny jest sam pomysł wydawania kolejnych tomów cyklu „Millennium”, trzeba przyznać, że David Lagercrantz najwyraźniej odrobił pracę domową i wziął sobie do serca postulaty czytelników i krytyków, którzy przy okazji poprzedniego tomu narzekali nieco na jego wizję Salander. Czytaj dalej Autor, który dogonił swój cień (Rafał Chojnacki)
Pierwsza na polskim rynku powieść szwedzkiej autorki Johanny Mo to dość niezwykła książka. Z jednej strony mamy do czynienia z klasycznym nordic noir – jest detektyw z trudną przeszłością, która rzutuje na rozwiązywaną sprawę, jest mroczny klimat i ciekawe tło społeczne. Z drugiej jednak Mo nie boi się stawiania niełatwych pytań, dzięki czemu trudno przejść obok tej powieści obojętnie. Czytaj dalej Niespieszna fabuła, która wciąga (Rafał Chojnacki)
Po dłuższej przerwie wracamy na Sandhamn, gdzie ponownie rodzina Nory Linde spędza wakacje. Jej przyjaciel, policjant Thomas Andreasson ma za zadanie zbadanie tajemniczych spraw, związanych z jednym z nowych mieszkańców wyspy. Kiedy okazuje się że Carsten Jonsson, właściciel nowobogackiej willi, robi interesy z Rosjanami, sytuacja na wyspie staje się nagle o wiele bardziej drażliwa.
Wydawnictwo 12 Posterunek odważnie wkracza na poletko wydawców skandynawskich kryminałów. „Skradziony pawian” Anny Karoliny to pozycja warta uwagi i dlatego od pierwszych słów niniejszej recenzji polecam poszukanie i nabycie tego tytułu, ponieważ może się okazać że bez spektakularnej promocji zniknie on w natłoku innych, lepiej wyeksponowanych książek. Mam nadzieję że tak się jednak nie stanie, ponieważ powieść zasługuje na uwagę.
Czytaj dalej Konkurencja dla Lapidusa (Rafał Chojnacki)
Powiedzenie o „Przeklętym promie” że jest to kryminał, byłoby sporym nadużyciem. Mamy wszak do czynienia z rasową powieścią grozy. Jednak Mats Strandberg napisał ją w formie, do której dobrze przyzwyczaili się już miłośnicy skandynawskiego kryminału. Jest tu ciekawie zbudowany wątek obyczajowy, związany z budową psychologiczną postaci. Każdą z ważnych postaci poznajemy dość dobrze, zanim nastąpi przełom w akcji, którym jest… pojawienie się wampirów.
W powieści „Osiemnaście stopni poniżej zera” akcja wraca na właściwe tory, czyli rozgrywa się po „Ofierze bez twarzy”. Fabian Risk pracuje zatem jako policjant na zachodnim wybrzeżu Szwecji i tam toczą się wypadki, których dotyczy opisywana przez Stefana Ahnhema historia.
„Milczenie czasu” to czwarty z serii napisanych przez Ragnara Jonassona kryminałów, których bohaterem jest młody policjant Ari Thor Arason islandzkiego miasteczka Siglufjörður.
Siadając do lektury nowej książki Kallentofta – tym razem napisanej wspólnie z Markusem Luttemanem – zastanawiałem się przede wszystkim nad tym, czy rozpoczęcie nowej serii oznacza, że nie spotkamy się już z neurotyczną Malin Fors… Wiem, że czekają nas jeszcze jakieś zaległe tomy, ale byłoby mi niezmiernie smutno, gdybym musiał pożegnać się z jedną z moich ulubionych postaci literackich…
„Kluczowy świadek” to literacki debiut Jørna Liera Horsta. Choć sam autor uważa tą powieść za nieco mniej udaną, to jednak właśnie jej zawdzięczamy serię, która również w Polsce cieszy się sporą popularnością. Mówiąc wprost: gdyby nie ta powieść, nie byłoby Williama Wistlinga, którego najnowsze sprawy zapewniają nam dzisiaj wysokiej klasy intelektualną rozrywkę.
„Harry Hole powraca” – ile to już razy elektryzowało czytelników to krótkie zdanie? Właściwie powinniśmy się już na nie uodpornić. Ale ilekroć Jo Nesbø wraca do swojego najbardziej znanego bohatera, każda kolejna powieść przyciąga tłumy fanów historii o niepokornym gliniarzu z Oslo. Czytaj dalej Gdy narasta pragnienie (Rafał Chojnacki)
Debiutancki „Pływak” Joakima Zandera zaostrzył mój apetyt na prozę tego szwedzkiego autora. Właśnie dlatego z niecierpliwością oczekiwałem premiery „Islamskiego łącznika”.
Przedstawiona przez Karin Fossum historia jak zwykle zaczyna się dramatycznie. Ida Joner czeka na swoje dziesiąte urodziny. To najładniejsza i najsłodsza dziewczynka, jaką można sobie wyobrazić. Kiedy jedzie do kiosku na swoim żółtym rowerku, ma w kieszeni 30 koron. Chce za te pieniądze kupić czasopismo o koniach pt. „Wendy”, i gumę do żucia. Czytaj dalej Strach, samotność i żal (Adam Grot)
Debiutant, który zjadł zęby na kryminale… Czy to w ogóle możliwe? W przypadku Geira Tangena dokładnie tak jest. Człowiek, który od lat śledzi to co dzieje się na norweskim rynku powieści kryminalnej złapał wreszcie za pióro i napisał własną historię detektywistyczną. Na dodatek wybrnął z niej lepiej, niż można by się spodziewać.
Czytaj dalej Zagraj to jeszcze raz, Maestro (Rafał Chojnacki)
Fredrik Beier to nasz nowy kolega w norweskiej policji. Owszem, potrafi za dużo wypić, ma skłonności do agresywnych zachowań i lęki, których nie powstydziłby się niejeden pensjonariusz zakładu psychiatrycznego… ale to również dobry śledczy, facet, który wie, że jak się złapie trop, trzeba nim iść aż do końca, bez względu na konsekwencje. Wiele wskazuje więc na to, że Beier jest po prostu idealnym bohaterem powieści kryminalnej.
To co proponuje nam w tej niegrubej książeczce Jørn Lier Horst, to z jednej strony zabawa pewną konwencją – mamy tu historię szkatułkową – z drugiej zaś okazja do przyjrzenia się jak zmieniły się metody działania policji na przestrzeni ostatnich 30 lat.
Thomas Engström to taki spryciarz, który, kombinuje jak tu jednocześnie zjeść ciastko i mieć ciastko. Z jednej strony jest w pełni świadomy spuścizny subgatunku nordic noir, z którego ze względu na pochodzenie się wywodzi, z drugiej zaś robi co może, żeby z niego uciec, sprawiając, że jego proza stanie się bardziej atrakcyjna dla międzynarodowego odbiorcy. I co ciekawe taki manewr mu się udaje!
Recenzenci lubują się w porównywaniu pisarzy. Jørn Lier Horst był już „norweskim Mankellem”, „drugim Nesbø” i zapewne kimś tam jeszcze. Tymczasem ja z powieści na powieść coraz bardziej przekonuję się że Horst to Horst. Owszem, raz lepszy, raz gorszy, ale generalnie to cały czas ten sam facet. Nikogo nie udaje i z nikim nie staje w zawodu. Po prostu uprawia swoją kryminalną działeczkę.
„Oko Nieba” to już dziesiąty tom cyklu Arne Dahla o Drużynie A. Choć zazwyczaj takie informacje nie są szczególnie istotne, ponieważ wiele cykli powieściowych da się czytać nie znając poprzednich tomów, to jednak w tym przypadku jest inaczej.
Robert Karjel jest zawodowym wojskowym i autorem kilku niezłych thrillerów. W Polsce jak dotąd ukazał się tylko jeden. Patrząc na okładkę tej książki jakoś się nie dziwię, że nie przyciągnęła ona tłumów.
Co robią policjanci z wydziałów kryminalnych, kiedy nie dochodzi do spektakularnych morderstw, które mogłyby zaangażować ich intelekt? Przede wszystkim baczniej przyglądają się tym drobnym dochodzeniom, które z pozoru nie noszą w sobie znamion zbrodni. Mają też czas na powrót o spraw, które od lat spędzają im sen z powiek. Czytaj dalej Pominięty trop (Rafał Chojnacki)