W powieści „Osiemnaście stopni poniżej zera” akcja wraca na właściwe tory, czyli rozgrywa się po „Ofierze bez twarzy”. Fabian Risk pracuje zatem jako policjant na zachodnim wybrzeżu Szwecji i tam toczą się wypadki, których dotyczy opisywana przez Stefana Ahnhema historia.
„Milczenie czasu” to czwarty z serii napisanych przez Ragnara Jonassona kryminałów, których bohaterem jest młody policjant Ari Thor Arason islandzkiego miasteczka Siglufjörður.
Siadając do lektury nowej książki Kallentofta – tym razem napisanej wspólnie z Markusem Luttemanem – zastanawiałem się przede wszystkim nad tym, czy rozpoczęcie nowej serii oznacza, że nie spotkamy się już z neurotyczną Malin Fors… Wiem, że czekają nas jeszcze jakieś zaległe tomy, ale byłoby mi niezmiernie smutno, gdybym musiał pożegnać się z jedną z moich ulubionych postaci literackich…
„Kluczowy świadek” to literacki debiut Jørna Liera Horsta. Choć sam autor uważa tą powieść za nieco mniej udaną, to jednak właśnie jej zawdzięczamy serię, która również w Polsce cieszy się sporą popularnością. Mówiąc wprost: gdyby nie ta powieść, nie byłoby Williama Wistlinga, którego najnowsze sprawy zapewniają nam dzisiaj wysokiej klasy intelektualną rozrywkę.
„Harry Hole powraca” – ile to już razy elektryzowało czytelników to krótkie zdanie? Właściwie powinniśmy się już na nie uodpornić. Ale ilekroć Jo Nesbø wraca do swojego najbardziej znanego bohatera, każda kolejna powieść przyciąga tłumy fanów historii o niepokornym gliniarzu z Oslo. Czytaj dalej Gdy narasta pragnienie (Rafał Chojnacki)
Debiutancki „Pływak” Joakima Zandera zaostrzył mój apetyt na prozę tego szwedzkiego autora. Właśnie dlatego z niecierpliwością oczekiwałem premiery „Islamskiego łącznika”.
Przedstawiona przez Karin Fossum historia jak zwykle zaczyna się dramatycznie. Ida Joner czeka na swoje dziesiąte urodziny. To najładniejsza i najsłodsza dziewczynka, jaką można sobie wyobrazić. Kiedy jedzie do kiosku na swoim żółtym rowerku, ma w kieszeni 30 koron. Chce za te pieniądze kupić czasopismo o koniach pt. „Wendy”, i gumę do żucia. Czytaj dalej Strach, samotność i żal (Adam Grot)
Debiutant, który zjadł zęby na kryminale… Czy to w ogóle możliwe? W przypadku Geira Tangena dokładnie tak jest. Człowiek, który od lat śledzi to co dzieje się na norweskim rynku powieści kryminalnej złapał wreszcie za pióro i napisał własną historię detektywistyczną. Na dodatek wybrnął z niej lepiej, niż można by się spodziewać.
Czytaj dalej Zagraj to jeszcze raz, Maestro (Rafał Chojnacki)
Fredrik Beier to nasz nowy kolega w norweskiej policji. Owszem, potrafi za dużo wypić, ma skłonności do agresywnych zachowań i lęki, których nie powstydziłby się niejeden pensjonariusz zakładu psychiatrycznego… ale to również dobry śledczy, facet, który wie, że jak się złapie trop, trzeba nim iść aż do końca, bez względu na konsekwencje. Wiele wskazuje więc na to, że Beier jest po prostu idealnym bohaterem powieści kryminalnej.
To co proponuje nam w tej niegrubej książeczce Jørn Lier Horst, to z jednej strony zabawa pewną konwencją – mamy tu historię szkatułkową – z drugiej zaś okazja do przyjrzenia się jak zmieniły się metody działania policji na przestrzeni ostatnich 30 lat.
Thomas Engström to taki spryciarz, który, kombinuje jak tu jednocześnie zjeść ciastko i mieć ciastko. Z jednej strony jest w pełni świadomy spuścizny subgatunku nordic noir, z którego ze względu na pochodzenie się wywodzi, z drugiej zaś robi co może, żeby z niego uciec, sprawiając, że jego proza stanie się bardziej atrakcyjna dla międzynarodowego odbiorcy. I co ciekawe taki manewr mu się udaje!
Recenzenci lubują się w porównywaniu pisarzy. Jørn Lier Horst był już „norweskim Mankellem”, „drugim Nesbø” i zapewne kimś tam jeszcze. Tymczasem ja z powieści na powieść coraz bardziej przekonuję się że Horst to Horst. Owszem, raz lepszy, raz gorszy, ale generalnie to cały czas ten sam facet. Nikogo nie udaje i z nikim nie staje w zawodu. Po prostu uprawia swoją kryminalną działeczkę.
„Oko Nieba” to już dziesiąty tom cyklu Arne Dahla o Drużynie A. Choć zazwyczaj takie informacje nie są szczególnie istotne, ponieważ wiele cykli powieściowych da się czytać nie znając poprzednich tomów, to jednak w tym przypadku jest inaczej.
Robert Karjel jest zawodowym wojskowym i autorem kilku niezłych thrillerów. W Polsce jak dotąd ukazał się tylko jeden. Patrząc na okładkę tej książki jakoś się nie dziwię, że nie przyciągnęła ona tłumów.
Co robią policjanci z wydziałów kryminalnych, kiedy nie dochodzi do spektakularnych morderstw, które mogłyby zaangażować ich intelekt? Przede wszystkim baczniej przyglądają się tym drobnym dochodzeniom, które z pozoru nie noszą w sobie znamion zbrodni. Mają też czas na powrót o spraw, które od lat spędzają im sen z powiek. Czytaj dalej Pominięty trop (Rafał Chojnacki)
Głośny „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął” Jonasa Jonassona, sfilmowany przez Felixa Herngrena, otworzył w Skandynawii modę na powieści o emerytach. Bynajmniej nie tylko dla emerytów.
Sveen
Debiutancka powieść kryminalna Garda Sveena otrzymała trzy najważniejsze skandynawskie nagrody przyznawane literaturze kryminalnej. Z marketingowego punktu widzenia to szalenie istotne, ponieważ Jo Nesbø, największy żyjący autor skandynawskich kryminałów, otrzymał jak dotąd tylko dwie z nich za jedną powieść (chodzi o debiutanckiego „Człowieka-nietoperza). Czytaj dalej Czarna karta historii (Rafał Chojnacki)
Szwedzka autorka Åsa Larsson uchodzi w swoim kraju za jedną ze zdolniejszych pisarek. Jej książki sprzedają się w wysokich nakładach, a jej pojawieniu się w światku pisarzy kryminalnych towarzyszył spory rozgłos, który zawdzięczała nagrodom, jakim obsypano jej dwie pierwsze książki.
Druga część serii Christoffera Carlssona wprowadza nas ponownie w klimat Szwecji, której nie widać z okien turystycznych autobusów. Ten mroczny świat wymaga mrocznego bohatera i taką właśnie postać udało się autorowi wykreować.
Już od jakiegoś czasu słychać było o tym, że Liza Marklund zamierza zakończyć pisanie cyklu o Annice Bengtzon. Tuż przed premierą szwedzkiego wydania „Żelaznej krwi” wydawca zapowiadał, że ma to być powieść, w której bohaterka powróci do starej sprawy, a autorka pozamyka niedokończone wątki. Nic dziwnego, że atmosfera była dzięki temu dość gorąca. Czytaj dalej Pożegnanie z Anniką Bengtzon (Rafał Chojnacki)